Πάλι εδώ....

Είναι γνωστό τοις πάσης το ταλέντο μου να κάνω τη ζωή μου σκατά!

Πώς τα καταφέρνω τώρα και σε κάθε τέτοια φάση της ζωής μου, να θυμάμαι αυτό το ταλαίπωρο blog, αυτό είναι άλλη ιστορία...

Μπλεγμένος είμαι πάλι... Ερωτεύτηκα, τί να κάνω; Κάποιος με "έσπρωξε" να ερωτευτώ για την ακρίβεια...

Δεν ξέρω τί θα κάνω ή μάλλον ξέρω, μαλακίες θα κάνω πάλι μέχρι να γίνουν όλα σκατά και να καταλήξω και πάλι κομμάτια...

Πώς καταφέρνω και μπερδεύομαι έτσι κάθε φορά....

Η φωτογραφία είναι από το http://aroma.pblogs.gr

Aegean Airlines πτήση αριθμός...

Είμαι σίγουρος ότι δεν με πίστεψες...

Το εισητήριο πάντως εγώ, δεν το ακύρωσα, αλλά δεν το χρησιμοποίησα κιόλας...

Θα μου πεις, "-Σου περίσσευαν 170 €;"

Μπορεί.... Αν δεν μου περίσσευαν ίσως να μην είχα κλείσει καν τις πτήσεις....

Δεν τα ακύρωσα πάντως...

Θες γιατί ήθελα να κρατήσω το απόκομμα σαν ενθύμιο... χαζομάρας;

Θες γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή είχα την ελπίδα ότι θα ερχόμουν;

Ήταν πολύ καλό για να κρατήσει πάντως...

Σαν τα παραμύθια...

Κρίμα...

Γιατί τα ξέχασες...

Όλα...

Ας είναι....

Ο νόμος του Μέρφυ

Μπορεί κάποιος να μου λύσει την εξής απορία;

Ποιός παπάρας είναι τελικά αυτός ο Μέρφυ και τί ακριβώς θέλει από την ζωή μου;

Προς τί το μίσος;

Απλά τα πράγματα:

Δεν με φτάναν τα χάλια μου, ήθελα να τα πούμε και από το τηλέφωνο....

Και απο εκείνη τη στιγμή...

Σκατά...

Σκατά...

Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο...

Πώς όλα πήγαιναν από το.. καλό στο καλύτερο νωρίτερα;

Ανάποδα τώρα...

Εντελώς μιλάμε!

Σε κάποιο βιβλίο του Ρίτσαρτ Μάρξ που είχα διαβάσει μικρός (το "Οι περιπέτειες ενός διστακτικού Μεσσία" πρέπει να ήταν), σε κάποιο σημείο έλεγε πως ο,τιδήποτε συμβαίνει στη ζωή, έχει ένα σκοπό...

Αν όλες αυτές οι παπαριές που μου έχουν σπάσει τα νεύρα, συμβαίνουν για να σε ξεχάσω...

Άδικος κόπος...

Δυστυχώς....

Γαμώ το Μέρφυ μου γαμώ...

Κομμάτια.....

Τελικά τα "κατάφερα"...

Να νοιώσω ακόμα χειρότερα από εκείνο το απόγευμα στις 9 Αυγούστου πρέπει να ήταν, το 1991...
Όταν το αυτοκίνητο απομακρυνόταν κι εσύ έμενες πίσω, σ' εκείνο το σπίτι στη Σκάλα Ωρωπού...
Και το αυτοκίνητο όλο και απομακρυνόταν...
Και το σπίτι φαινόταν όλο και πιο μακριά...

Και τα μάτια μου βούρκωναν όλο και περισσότερο...

Και μαζί με αυτά η ψυχή μου...

Η ψυχή μου που μάτωσε απόψε πάλι,

είκοσι σχεδόν χρόνια μετά....

Κρίμα....

Γιατί είχα ξεχάσει πώς ένοιωθα για σένα...

Σ' ευχαριστώ....

Αν και βλέπω προς τα πού πάει το πράγμα...
Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου,
να σε ευχαριστήσω για ένα - δυο πραγματάκια.
Διάβασε προσεκτικά....

Σ' ευχαριστώ λοιπόν γιατί....

... μου θύμισες τί μυρωδιά έχει ο Αύγουστος
... έκανες την καρδιά μου να χτυπήσει σαν μικρού παιδιού
... με έκανες να νοιώσω και πάλι ότι είμαι άνθρωπος

και το σημαντικότερο, αν και ίσως το λιγότερο κατανοητό:

Σ' ευχαριστώ πολύ,

πάρα πολύ,

μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου...

... γιατί μετά από πολύ μα πάρα πολύ καιρό,

...με έκανες να ακούσω και πάλι μουσική.

Όπως παλιά,

σαν παιδί,

σαν ανάγκη έκφρασης,

και όχι απλά και μόνο για να περάσει η ώρα...

Να είσαι καλά που υπάρχεις....