Κομμάτια.....

Τελικά τα "κατάφερα"...

Να νοιώσω ακόμα χειρότερα από εκείνο το απόγευμα στις 9 Αυγούστου πρέπει να ήταν, το 1991...
Όταν το αυτοκίνητο απομακρυνόταν κι εσύ έμενες πίσω, σ' εκείνο το σπίτι στη Σκάλα Ωρωπού...
Και το αυτοκίνητο όλο και απομακρυνόταν...
Και το σπίτι φαινόταν όλο και πιο μακριά...

Και τα μάτια μου βούρκωναν όλο και περισσότερο...

Και μαζί με αυτά η ψυχή μου...

Η ψυχή μου που μάτωσε απόψε πάλι,

είκοσι σχεδόν χρόνια μετά....

Κρίμα....

Γιατί είχα ξεχάσει πώς ένοιωθα για σένα...

Σ' ευχαριστώ....

Αν και βλέπω προς τα πού πάει το πράγμα...
Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου,
να σε ευχαριστήσω για ένα - δυο πραγματάκια.
Διάβασε προσεκτικά....

Σ' ευχαριστώ λοιπόν γιατί....

... μου θύμισες τί μυρωδιά έχει ο Αύγουστος
... έκανες την καρδιά μου να χτυπήσει σαν μικρού παιδιού
... με έκανες να νοιώσω και πάλι ότι είμαι άνθρωπος

και το σημαντικότερο, αν και ίσως το λιγότερο κατανοητό:

Σ' ευχαριστώ πολύ,

πάρα πολύ,

μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου...

... γιατί μετά από πολύ μα πάρα πολύ καιρό,

...με έκανες να ακούσω και πάλι μουσική.

Όπως παλιά,

σαν παιδί,

σαν ανάγκη έκφρασης,

και όχι απλά και μόνο για να περάσει η ώρα...

Να είσαι καλά που υπάρχεις....

Τα ίδια και χειρότερα;

Αν υποψιαστώ....

ότι μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια,

την πάτησα...

Σας σχολιαρόπαιδο...

"Η συνήθεια πεθαίνει τελευταία" έλεγε η γιαγιά μου...

Πόσο δίκιο είχε...

Άντε να δούμε πόσο σκατά μπορώ να τα κάνω....

Κομμάτια...

Μέσα στην απογοήτευση του μυαλού μου...
Δεν το περίμενα με τίποτα ότι μπορούσα να νοιώσω ξανά την ευτυχία...
Από το πουθενά...
Ή μάλλον καλύτερα, από το πουθενά του παρελθόντος...

Τα ρουθούνια μου γέμισαν μυρωδιές.
Μυρωδιές Αυγούστιάτικης βροχής
κι αλμύρας....
Με κορμιά που τα χαϊδεύει το θαλασσινό νερό...
Ξεγνοιασιά που "πάσχιζε" να ξεφύγει από την αθωώτητα (τί σφάλμα!)
Παιδιά που χωρίς να ξέρουν, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μεγαλώσουν (έγκλημα!)
Έτσι κρατήθηκαν μακριά...
Εκείνα έφταιγαν και όχι η μοίρα.

Πέρασαν πολλά, πάρα πολλά χρόνια!
Η εικόνα και η αίσθηση έμεινε η ίδια....

Νοιώθω όμορφα,
μετά από πολύ καιρό...

Πού πήγαν οι φίλοι μου;

Κάποιος μου είχε πει στο παρελθόν ότι είμαι τυχερός γιατί κάνω εύκολα φίλους. Πρέπει να είχε δίκιο.
Πώς θα με χαρακτήριζε άραγε αυτός ο ίδιος αν του έλεγα ότι η... ειδικότητά μου είναι να διώχνω όλους τους φίλους μου μακριά μου σε χρόνο που ούτε κι εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω;
Μυστήριο τρένο....

Πολύ μοναξιά ρε παιδί μου!
Και εξαιρετικά λυπηρό το γεγονός ότι το μόνο που να έχει να σου πει ένας "πρώην φίλος", να είναι το "πόσο καλά περνάει" με τους υπόλοιπους "πρώην φίλους"...
Χωρίς να μπορεί να καταλάβει πόσο πονάς....
Που όλοι αυτοί σε έβαλαν στο περιθώριο....
Για τον ένα ή τον άλλο λόγο.....
Χαλάλι τους....
Ένα... συγκεκριμένο χαμόγελο με κάνει να τα ξεχνάω όλα...
Όλα δικά του....
Και η ζωή μου η ίδια δική του είναι...
Ζωή μου...
Ανάσα μου....