Κομμάτια.....

Τελικά τα "κατάφερα"...

Να νοιώσω ακόμα χειρότερα από εκείνο το απόγευμα στις 9 Αυγούστου πρέπει να ήταν, το 1991...
Όταν το αυτοκίνητο απομακρυνόταν κι εσύ έμενες πίσω, σ' εκείνο το σπίτι στη Σκάλα Ωρωπού...
Και το αυτοκίνητο όλο και απομακρυνόταν...
Και το σπίτι φαινόταν όλο και πιο μακριά...

Και τα μάτια μου βούρκωναν όλο και περισσότερο...

Και μαζί με αυτά η ψυχή μου...

Η ψυχή μου που μάτωσε απόψε πάλι,

είκοσι σχεδόν χρόνια μετά....

Κρίμα....

Γιατί είχα ξεχάσει πώς ένοιωθα για σένα...