Aegean Airlines πτήση αριθμός...

Είμαι σίγουρος ότι δεν με πίστεψες...

Το εισητήριο πάντως εγώ, δεν το ακύρωσα, αλλά δεν το χρησιμοποίησα κιόλας...

Θα μου πεις, "-Σου περίσσευαν 170 €;"

Μπορεί.... Αν δεν μου περίσσευαν ίσως να μην είχα κλείσει καν τις πτήσεις....

Δεν τα ακύρωσα πάντως...

Θες γιατί ήθελα να κρατήσω το απόκομμα σαν ενθύμιο... χαζομάρας;

Θες γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή είχα την ελπίδα ότι θα ερχόμουν;

Ήταν πολύ καλό για να κρατήσει πάντως...

Σαν τα παραμύθια...

Κρίμα...

Γιατί τα ξέχασες...

Όλα...

Ας είναι....

Ο νόμος του Μέρφυ

Μπορεί κάποιος να μου λύσει την εξής απορία;

Ποιός παπάρας είναι τελικά αυτός ο Μέρφυ και τί ακριβώς θέλει από την ζωή μου;

Προς τί το μίσος;

Απλά τα πράγματα:

Δεν με φτάναν τα χάλια μου, ήθελα να τα πούμε και από το τηλέφωνο....

Και απο εκείνη τη στιγμή...

Σκατά...

Σκατά...

Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο...

Πώς όλα πήγαιναν από το.. καλό στο καλύτερο νωρίτερα;

Ανάποδα τώρα...

Εντελώς μιλάμε!

Σε κάποιο βιβλίο του Ρίτσαρτ Μάρξ που είχα διαβάσει μικρός (το "Οι περιπέτειες ενός διστακτικού Μεσσία" πρέπει να ήταν), σε κάποιο σημείο έλεγε πως ο,τιδήποτε συμβαίνει στη ζωή, έχει ένα σκοπό...

Αν όλες αυτές οι παπαριές που μου έχουν σπάσει τα νεύρα, συμβαίνουν για να σε ξεχάσω...

Άδικος κόπος...

Δυστυχώς....

Γαμώ το Μέρφυ μου γαμώ...

Κομμάτια.....

Τελικά τα "κατάφερα"...

Να νοιώσω ακόμα χειρότερα από εκείνο το απόγευμα στις 9 Αυγούστου πρέπει να ήταν, το 1991...
Όταν το αυτοκίνητο απομακρυνόταν κι εσύ έμενες πίσω, σ' εκείνο το σπίτι στη Σκάλα Ωρωπού...
Και το αυτοκίνητο όλο και απομακρυνόταν...
Και το σπίτι φαινόταν όλο και πιο μακριά...

Και τα μάτια μου βούρκωναν όλο και περισσότερο...

Και μαζί με αυτά η ψυχή μου...

Η ψυχή μου που μάτωσε απόψε πάλι,

είκοσι σχεδόν χρόνια μετά....

Κρίμα....

Γιατί είχα ξεχάσει πώς ένοιωθα για σένα...

Σ' ευχαριστώ....

Αν και βλέπω προς τα πού πάει το πράγμα...
Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου,
να σε ευχαριστήσω για ένα - δυο πραγματάκια.
Διάβασε προσεκτικά....

Σ' ευχαριστώ λοιπόν γιατί....

... μου θύμισες τί μυρωδιά έχει ο Αύγουστος
... έκανες την καρδιά μου να χτυπήσει σαν μικρού παιδιού
... με έκανες να νοιώσω και πάλι ότι είμαι άνθρωπος

και το σημαντικότερο, αν και ίσως το λιγότερο κατανοητό:

Σ' ευχαριστώ πολύ,

πάρα πολύ,

μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου...

... γιατί μετά από πολύ μα πάρα πολύ καιρό,

...με έκανες να ακούσω και πάλι μουσική.

Όπως παλιά,

σαν παιδί,

σαν ανάγκη έκφρασης,

και όχι απλά και μόνο για να περάσει η ώρα...

Να είσαι καλά που υπάρχεις....

Τα ίδια και χειρότερα;

Αν υποψιαστώ....

ότι μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια,

την πάτησα...

Σας σχολιαρόπαιδο...

"Η συνήθεια πεθαίνει τελευταία" έλεγε η γιαγιά μου...

Πόσο δίκιο είχε...

Άντε να δούμε πόσο σκατά μπορώ να τα κάνω....

Κομμάτια...

Μέσα στην απογοήτευση του μυαλού μου...
Δεν το περίμενα με τίποτα ότι μπορούσα να νοιώσω ξανά την ευτυχία...
Από το πουθενά...
Ή μάλλον καλύτερα, από το πουθενά του παρελθόντος...

Τα ρουθούνια μου γέμισαν μυρωδιές.
Μυρωδιές Αυγούστιάτικης βροχής
κι αλμύρας....
Με κορμιά που τα χαϊδεύει το θαλασσινό νερό...
Ξεγνοιασιά που "πάσχιζε" να ξεφύγει από την αθωώτητα (τί σφάλμα!)
Παιδιά που χωρίς να ξέρουν, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μεγαλώσουν (έγκλημα!)
Έτσι κρατήθηκαν μακριά...
Εκείνα έφταιγαν και όχι η μοίρα.

Πέρασαν πολλά, πάρα πολλά χρόνια!
Η εικόνα και η αίσθηση έμεινε η ίδια....

Νοιώθω όμορφα,
μετά από πολύ καιρό...

Πού πήγαν οι φίλοι μου;

Κάποιος μου είχε πει στο παρελθόν ότι είμαι τυχερός γιατί κάνω εύκολα φίλους. Πρέπει να είχε δίκιο.
Πώς θα με χαρακτήριζε άραγε αυτός ο ίδιος αν του έλεγα ότι η... ειδικότητά μου είναι να διώχνω όλους τους φίλους μου μακριά μου σε χρόνο που ούτε κι εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω;
Μυστήριο τρένο....

Πολύ μοναξιά ρε παιδί μου!
Και εξαιρετικά λυπηρό το γεγονός ότι το μόνο που να έχει να σου πει ένας "πρώην φίλος", να είναι το "πόσο καλά περνάει" με τους υπόλοιπους "πρώην φίλους"...
Χωρίς να μπορεί να καταλάβει πόσο πονάς....
Που όλοι αυτοί σε έβαλαν στο περιθώριο....
Για τον ένα ή τον άλλο λόγο.....
Χαλάλι τους....
Ένα... συγκεκριμένο χαμόγελο με κάνει να τα ξεχνάω όλα...
Όλα δικά του....
Και η ζωή μου η ίδια δική του είναι...
Ζωή μου...
Ανάσα μου....

Λεονάρντο Ντα Βίντσι - Εφευρέτης κι επιστήμονας

Την Κυριακή 26 Απριλίου επισκεφτηκα μια καταπληκτική έκθεση στο χώρο της παλιάς Αμερικανικής βάσης στις Γούρνες Ηρακλείου. Ο τίτλος της "Λεονάρντο Ντα Βίντσι - Εφευρέτης κι επιστήμονας". Η θεματολογία της κινείται γύρω από την άγνωστη σε πολλούς πλευρά του πολυτάλαντου καλλιτέχνη της Αναγέννησης και αφορά μελέτες που είχε κάνει σχετικά με μηχανολογικές εφαρμογές αλλά και με την ανατομία του ανθρώπινου σώματος της οποίας ήταν άριστος γνώστης.
Η έκθεση αξίζει κάθε λεπτό που θα αφιερώσει κανείς για να την δει, είναι μια ευκαιρία για παιδιά κυρίως να γνωρίσουν μέσα από προπλάσματα σε ξύλο και οπτικοακουστικό υλικό την προσφορά του Λεονάρντο Ντα Βίντσι στην ανθρωπότητα που φτάνει πολύ πέρα από την πασίγνωστη σε όλους μας εκπληκτική "Μόνα Λίζα"
Προσωπικά αφιέρωσα με ευχαρίστηση όλη μου την ημέρα στην επίσκεψή μου στην έκθεση, σε συνδυασμό με μια βόλτα μου στο Ενυδρείο Κρήτης που στεγάζεται πολύ κοντά. Οι δύο χώροι διατηρούν κοινό μειωμένο εισιτήριο σε περίπτωση που κάποιος θέλει να συνδυάσει την επίσκεψή του.