Κομμάτια...

Μέσα στην απογοήτευση του μυαλού μου...
Δεν το περίμενα με τίποτα ότι μπορούσα να νοιώσω ξανά την ευτυχία...
Από το πουθενά...
Ή μάλλον καλύτερα, από το πουθενά του παρελθόντος...

Τα ρουθούνια μου γέμισαν μυρωδιές.
Μυρωδιές Αυγούστιάτικης βροχής
κι αλμύρας....
Με κορμιά που τα χαϊδεύει το θαλασσινό νερό...
Ξεγνοιασιά που "πάσχιζε" να ξεφύγει από την αθωώτητα (τί σφάλμα!)
Παιδιά που χωρίς να ξέρουν, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μεγαλώσουν (έγκλημα!)
Έτσι κρατήθηκαν μακριά...
Εκείνα έφταιγαν και όχι η μοίρα.

Πέρασαν πολλά, πάρα πολλά χρόνια!
Η εικόνα και η αίσθηση έμεινε η ίδια....

Νοιώθω όμορφα,
μετά από πολύ καιρό...