Πού χρόνος για το Facebook!

Ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το Internet παλιά, πολύ παλιά! Τόσα παλιά που θυμάμαι ότι την εποχή εκείνη όποιος είχε Η/Υ Intel 486/100 MHz με 16ΜΒ RAM, 1,2GB σκληρό δίσκο και 4Χ CD-ROM Drive ήταν ο πιο... ψαγμένος (και... φραγκάτος) της (φοιτητικής) παρέας... Ήταν τότε που η RAM κόστιζε 4.000 δρχ το MB, τα CD-R 250.000 δρχ και για να πάρει κάποιος καινούργιο PC έπρεπε να... πουλήσει το παπάκι του! Τις εποχές εκείνες λοιπόν, που για την πρόσβαση στο Διαδίκτυο έφτανε ένα modem 14.400, ήμουν από τους λίγους (τουλάχιστον από τους γνωστούς μου) που κατάφερνα να έχω οικιακή σύνδεση.

Το Internet ανέκαθεν με μάγευε. Η άμεση πρόσβαση σε τόσο μεγάλο όγκο πληροφορίας ήταν κάτι που με... κόλλαγε με τις ώρες στην οθόνη, κρατώντας με πολλές φορές μακριά από τις συμβατικές μου υποχρεώσεις. Ήταν εκείνα τα πρώτα, μαγικά για μένα, βήματα της ευρείας διάδοσης του Internet στην Ελλάδα με ΙRC (χτυπάγαμε.. κάρτα κάθε μέρα στο #greece-cafe), ICQ και Active Worlds! Μπορεί σήμερα που τα IP phones έχουν μπει σε κάθε σπίτι τέτοιες μορφές επικοινωνίας να φαίνονται απαρχαιωμένες, την εποχή όμως που ο φίλος μου ο Γιώργος σπούδαζε στην Αγία Πετρούπολη, ήταν μεγάλο κατόρθωμα που στήσαμε ένα μηχάνημα στο σπίτι των γονιών του και μιλούσαν με τις ώρες χωρίς κόστος χρησιμοποιώντας το NetMeeting! Για σκεφτείτε το λιγάκι, μιλάμε μόλις για το... σωτήριον έτος 1997.
Τα χρόνια πέρασαν, οι καταστάσεις άλλαξαν. Η προσωπική μου ιστοσελίδα (http://www.geocities.com/lander_acaliptus) έχει βγάλει αράχνες, το icq, και το MSN σπάνια είναι online, για να μην μιλήσω για το IRC που κοντεύω να ξεχάσω πώς κάνεις login! Εδώ και περίπου ένα χρόνο προσπαθώ να συντηρήσω το blog μου με όχι ιδιαίτερη επιτυχία παρόλο που νοιώθω την ανάγκη να το κάνω.
Παρ' όλα αυτά, το Internet δεν παύει ποτέ να με εκπλήσει. Πριν από λίγο καιρό, περισσότερο από περιέργεια, έκανα εγγραφή στο facebook. Σιγά το πράγμα θα πει κάποιος! Εγώ πάντως δεν κατάφερα να ασχοληθώ παρά πριν από μερικές μέρες και πραγματικά είμαι ενθουσιασμένος! Ο λόγος; Ένα παράδειγμα:
Όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό, είχα έναν φίλο, το Νίκο. Κάναμε καλή παρέα, ταιριάζανε τα χνώτα μας. Εκεί γύρω στην Τετάρτη δημοτικού, λόγω της δουλειάς του πατέρα του αναγκάστηκε να μετακομίσει στον Άγιο Νικολαο. Χαθήκαμε. Προσπάθησα πολλές φορές να τον βρω, με κοινούς γνωστούς, από τηλεφωνικούς καταλόγους, τίποτε. Πριν από λίγο καιρό μπήκα στο facebook, απλά γιατί δεν είχα τίποτε να κάνω. Έκανα αναζήτηση στο όνομά του και... τσούπ.... Μετά από 25 χρόνια επικοινωνήσαμε ξανά... Είναι λίγο πράγματα αυτό;
Περιττό να αναφέρω ότι από εκείνη τη στιγμή περνάω στο Διαδίκτυο μια... δεύτερη εφηβεία! Μέσα από το facebook συνάντησα ξανά φίλους που είχα χρόνια να μάθω νέα τους, παιδιά που ήμασταν συμμαθητές, υπηρετήσαμε μαζί στο στρατό, τον πρώτο μου έρωτα (η Αθηνά δεν ξεχνιέται με τίποτε!)
Ο καταραμένος ο χρόνος δεν είναι όμως ποτέ αρκετός! Η μέρα εξακολουθεί να έχει μόλις 24 ώρες που προσπαθώντας να στριμώξω μέσα τους, οικογένεια, δουλειά αλλά και τον εαυτό μου, βγαίνω πάντα εκτός!
Ένας πολλαπλασιαστής χρόνου ρε παιδιά!