Είχα την τύχη να μεγαλώσω δίπλα σε δασκάλους που είχαν όρεξη να διδάξουν. Όχι μόνο τα πράγματα που τους όριζε το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών, αλλά και αυτά που τους όριζε η συνείδησή τους, τα βιώματα τους.Θυμάμαι με νοσταλγία έναν τέτοιο εκπαιδευτικό στο 39ο σχολείο Ηρακλείου, τον κύριο Μαστοράκη. Παρόλο που δεν ήταν ο δάσκαλος της τάξης μας, ούτε καν ο διευθυντής του σχολείου, συνήθιζε στις σημαντικές επετείους ακόμα και αν δεν ήταν αργίες, να μας κάνει μια αναφορά στα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την μέρα, το πρωί πριν ξεκινήσει το μάθημα. Αναφορές "ζωντανές", θυμάμαι στα παιδικά μου μάτια έβλεπα να ξετυλίγονται μπροστά μου τα γεγονότα. Έβλεπα ανθρώπους να μάχονται, να αγωνιούν, να πολεμάνε για το δίκιο τους... Έτσι έμαθα για το Αρκάδι, την Μάχη της Κρήτης, την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, το Πολυτεχνείο....
Η γνώση που προσφερόταν την εποχή που ήμουν μαθητής για τα παραπάνω θέματα ήταν ελλιπής χωρίς να υπολογίσω το γεγονός ότι επειδή οι μαθητικές ενότητες που τα συμπεριελάμβαναν ήταν στο τέλος των βιβλίων, σπανίως διδάσκονταν μιάς και ο χρόνος της διδαχής τους συνέπεπτε με το τέλος της σχολικής χρονιάς! Αλλά κι έτσι να μην ήταν....
Αντιγράφω από το βιβλίο ιστορίας της τρίτης λυκείου: " ... Κορύφωση του αντιστασιακού ρεύματος αποτέλεσαν οι φοιτητικές εξεγέρσεις της Νομικής Σχολής στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1973 και του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρι
ο του ίδιου έτους. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου κατεστάλη από στρατιωτικές δυνάμεις της νύκτα της 17ης Νοέμβρη 1973: πολλοί πολίτες βρήκαν τον θάνατο ενώ άλλοι συνελήφθησαν και υπέστησαν βασανισμούς.... " Τα σχόλια ανήκουν στους αναγνώστες....
Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την έζησα, είναι παρόλα αυτά κάτι που εξακολουθεί να με συγκινεί. Ακούω κατα καιρούς απόψεις για το πώς ξεκίνησε, ότι ο σκοπός ήταν διαφορετικός στην αρχή από το "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία". Δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει προσωπικά είναι ότι οι άνθρωποι που έζησαν στην εξέγερση ύψωσαν την φωνή τους απέναντι σε κάτι που όλοι οι άλλοι πολίτες απλά φοβόνταν να το κάνουν. Ότι ουσιαστικά η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μία από τις αφορμές για να φύγει το άρρωστο καθεστώς από την χώρα...
Αυτό που μου έκανε εντύπωση φέτος κατά τις μέρες του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, ήταν η αδιαφορία... Αδιαφορία σχεδόν από τους πάντες, από τα Μέσα, τους πολίτες από όλους. Τα φώτα ήταν στραμμένα στις πορείες που διοργανώνονται κάθε χρόνο και από την στιγμή που δεν έγιναν επεισόδια σε αυτές όπως άλλες χρονιές, οι αναφορές ξεθώριασαν, τα αφιερώματα χάθηκαν.... Κατάντια.... Και να σκεφτεί κανείς ότι η γενιά που "κυβερνάει" σήμερα είναι ίσως η "άκρη" της λεγόμενης "γενιάς του Πολυτεχνείου". Τα Μέσα προτίμησαν στα δελτία και τις σελίδες τους να κάνουν αναφορές στα θέματα των ημερών, αφήνοντας το Πολυτεχνείο θαμμένο βαθιά, σαν ένθετο.
Τους βαρέθηκα όλους. Όλοι οι πολιτικοί διαλαλούν το "αντιστασιακό" παρελθόν τους κατά τη διάρκεια της επταετίας. Όλοι οι δημοσιογράφοι της εποχής "βρίσκονταν" κατά τη διάρκεια της εξέγερσης "μέσα ή γύρω" από το Πολυτεχνείο. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές έμειναν αφανείς... Δείτε το αφιέρωμα "Ο Νίκος Ξυλούρης και τρία ποιήματα" και τα καταλάβετε...
Ξεχάστηκαν τα πάντα, η Νομική, το Πολυτεχνείο, ο Αλέκος Παναγούλης, ο Σπύρος Μουστακλής, όλα...
Ας μην είναι έτσι.....
Απόσπασμα από αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Νίκο Ξυλούρη
Η γνώση που προσφερόταν την εποχή που ήμουν μαθητής για τα παραπάνω θέματα ήταν ελλιπής χωρίς να υπολογίσω το γεγονός ότι επειδή οι μαθητικές ενότητες που τα συμπεριελάμβαναν ήταν στο τέλος των βιβλίων, σπανίως διδάσκονταν μιάς και ο χρόνος της διδαχής τους συνέπεπτε με το τέλος της σχολικής χρονιάς! Αλλά κι έτσι να μην ήταν....Αντιγράφω από το βιβλίο ιστορίας της τρίτης λυκείου: " ... Κορύφωση του αντιστασιακού ρεύματος αποτέλεσαν οι φοιτητικές εξεγέρσεις της Νομικής Σχολής στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1973 και του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρι
ο του ίδιου έτους. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου κατεστάλη από στρατιωτικές δυνάμεις της νύκτα της 17ης Νοέμβρη 1973: πολλοί πολίτες βρήκαν τον θάνατο ενώ άλλοι συνελήφθησαν και υπέστησαν βασανισμούς.... " Τα σχόλια ανήκουν στους αναγνώστες....Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την έζησα, είναι παρόλα αυτά κάτι που εξακολουθεί να με συγκινεί. Ακούω κατα καιρούς απόψεις για το πώς ξεκίνησε, ότι ο σκοπός ήταν διαφορετικός στην αρχή από το "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία". Δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει προσωπικά είναι ότι οι άνθρωποι που έζησαν στην εξέγερση ύψωσαν την φωνή τους απέναντι σε κάτι που όλοι οι άλλοι πολίτες απλά φοβόνταν να το κάνουν. Ότι ουσιαστικά η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μία από τις αφορμές για να φύγει το άρρωστο καθεστώς από την χώρα...
Αυτό που μου έκανε εντύπωση φέτος κατά τις μέρες του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, ήταν η αδιαφορία... Αδιαφορία σχεδόν από τους πάντες, από τα Μέσα, τους πολίτες από όλους. Τα φώτα ήταν στραμμένα στις πορείες που διοργανώνονται κάθε χρόνο και από την στιγμή που δεν έγιναν επεισόδια σε αυτές όπως άλλες χρονιές, οι αναφορές ξεθώριασαν, τα αφιερώματα χάθηκαν.... Κατάντια.... Και να σκεφτεί κανείς ότι η γενιά που "κυβερνάει" σήμερα είναι ίσως η "άκρη" της λεγόμενης "γενιάς του Πολυτεχνείου". Τα Μέσα προτίμησαν στα δελτία και τις σελίδες τους να κάνουν αναφορές στα θέματα των ημερών, αφήνοντας το Πολυτεχνείο θαμμένο βαθιά, σαν ένθετο.
Τους βαρέθηκα όλους. Όλοι οι πολιτικοί διαλαλούν το "αντιστασιακό" παρελθόν τους κατά τη διάρκεια της επταετίας. Όλοι οι δημοσιογράφοι της εποχής "βρίσκονταν" κατά τη διάρκεια της εξέγερσης "μέσα ή γύρω" από το Πολυτεχνείο. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές έμειναν αφανείς... Δείτε το αφιέρωμα "Ο Νίκος Ξυλούρης και τρία ποιήματα" και τα καταλάβετε...
Ξεχάστηκαν τα πάντα, η Νομική, το Πολυτεχνείο, ο Αλέκος Παναγούλης, ο Σπύρος Μουστακλής, όλα...
Ας μην είναι έτσι.....
Απόσπασμα από αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Νίκο Ξυλούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου